Soğuk bir kış gecesiydi. Kar, şehrin sokaklarını beyaz bir örtü gibi kaplamış, herkes evlerine çekilmişti. Ama küçük Arda, ıssız sokaklarda, elleri kızarmış, üzerinde ince ve yıpranmış bir montla dolaşıyordu. Elinde, eski püskü bir kutu kibrit vardı.

Arda, henüz on yaşındaydı. Ama hayat onu çok erken büyütmüştü. Ailesi zor günler geçiriyordu. Babası uzun süredir işsizdi, annesi ise hasta yatıyordu. Arda, eve biraz para götürebilmek için tüm gün boyunca kibrit satmaya çalışıyordu.

O gece, Arda’nın yüzünde hem yorgunluk hem de kararlılık vardı. Her köşede duran insanlara kibrit uzatıyor, küçük sesiyle,
— Kibrit alır mısınız? Sıcacık ateş için bir kutu kibrit!
diye bağırıyordu.

Ama çoğu insan, ona bakmadan hızlıca geçip gidiyordu. Soğuk ve kalabalık şehirde Arda, adeta görünmez gibiydi.

Bir ara, kalabalıktan sıyrılarak genç bir kadın yanına yaklaştı.
— Küçük, neden dışardasın bu soğukta? diye sordu.

Arda, biraz çekinerek ama dürüstçe cevap verdi:
— Evimize yardım etmek için. Annem hasta ve babam işsiz. Ben biraz para kazansam diye kibrit satıyorum.

Kadın ona sıcak bir gülümsemeyle elini uzattı ve cebinden bir küçük bohça çıkardı.
— İşte biraz yardım. Ama sana bir şey daha vermek istiyorum: umut.

Arda şaşırdı, ama o sözleri kalbine kazıdı.

Ertesi gün, Arda yine sokaklarda dolaşıyordu. O gün hava biraz daha iyiydi, ama kibrit satışı hâlâ zordu. Bir köşede yaşlı bir adam oturuyordu. Adam, Arda’yı izliyordu.

— Neden bu soğukta buradasın, çocuk? diye sordu.

— Ailem için çalışıyorum, dedim.

Adam başını salladı.
— Öyleyse sana bir sır vereyim: Hayatta en önemli şey, asla pes etmemektir. Zorluklar seni yıldırmasın.

Arda, bu sözlere çok değer verdi.

Günler geçti, Arda küçük adımlarla hayatını değiştirmeye başladı. Bir gün, kütüphaneye gitti. Kitap okumayı seviyordu ama şimdi daha çok şey öğrenmek, dünyayı daha iyi anlamak istiyordu. Kitapların arasında yeni hayaller kurdu.

Okulda öğretmeni, Arda’nın çabasını fark etti ve ona destek olmaya başladı. Arda artık sadece kibrit satmıyor, aynı zamanda öğreniyor, hayallerini büyütüyordu.

Bir akşam, şehrin büyük meydanında bir konser vardı. Orada Arda, bir müzisyenle tanıştı. Müzisyen, Arda’nın azmini gördü ve ona şöyle dedi:
— Küçük dostum, hayat bazen zor olabilir. Ama senin içinde bir ışık var. Bu ışığı asla söndürme.

Yıllar boyunca Arda büyüdü. Artık kibrit satmıyordu, çünkü o büyük hayallerinin peşinden gitmişti. Ama hiç unutmuyordu o soğuk kış gecelerini, zor günleri. Çünkü onlardan öğrendiği en büyük ders, asla pes etmemekti.