Güneş, ormanın üzerinden yavaşça yükselirken sabah sisi hâlâ ağaç gövdelerine tutunmuştu. Kuşların melodileri, dalların arasından süzülerek çimenlere iniyor; taze toprak kokusu, rüzgârla birlikte her yöne yayılıyordu. Çiçeklerin üzerindeki çiy damlaları sabah ışığında minik elmaslar gibi parlıyor, tavşanların, sincapların ve kirpilerin minik patileri, çimenlerin arasındaki su damlalarını hafifçe sallıyordu.

İşte bu huzurlu sabahın ortasında, kulakları kocaman, tüyleri yumuşacık, burnu sürekli titreyen bir tavşan vardı: Hop Hop. Normalde ormanın en enerjik, en neşeli tavşanlarından biriydi. Her sabah ilk uyanan, arkadaşlarını oyunlara çağıran hep oydu. Ama bugün… bugün Hop Hop’un hâli pek de enerjik değildi. Göz kapakları yarı kapalı, patileri yerde sürünüyor, arada esneyip kulaklarını düşürüyordu.

Ormanın kenarındaki küçük dereye doğru giderken karşısına en yakın arkadaşı Kirpi Mırmır çıktı. Mırmır’ın sırtındaki dikenler sabah güneşinde parlıyordu.
— “Hop Hop! Neden bu kadar yorgun görünüyorsun? Dün akşam tilkiyle yarış mı yaptın?” diye sordu Mırmır.
Hop Hop başını sallayıp iç çekti:
— “Keşke sadece yarış yapsaydım. Bütün gece uyuyamadım! Gözlerimi kapattım ama kafamın içinde durmadan konuşan bir düşünce treni var sanki.”
Mırmır kaşlarını kaldırdı:
— “Ne düşünüyordun ki bu kadar?”
— “Önce yarın hangi tarlada havuç arayacağımı düşündüm, sonra ‘Acaba sincaplar kış için yeterince fındık topladı mı?’ diye merak ettim. Bir de aklıma pastacı baykuşun yeni tarifleri geldi…”

Mırmır güldü:
— “Yani sen uyumaya çalışırken bile kafan hop hop zıplıyor!”
Hop Hop da gülümseyip,
— “Tam olarak öyle,” dedi.

Mırmır, arkadaşını böyle halsiz görünce hemen çözüm aramaya koyuldu.
— “Seni uyutabilecek birilerini tanıyorum. Önce Baykuş Bibi’ye gidelim. O, uyku hikâyelerinin ustasıdır.”

Hop Hop ve Mırmır, ormanın en yaşlı ve bilge canlısı olan Baykuş Bibi’nin dev meşe ağacına doğru yola çıktı. Güneş yaprakların arasından parlıyor, yerde gölgeler yapıyordu. Bibi’nin yuvasına vardıklarında, yaşlı baykuş gözlüklerini düzelterek onlara baktı.
— “Hoş geldiniz. Uyku problemi mi varmış?” dedi yumuşak sesiyle.
Hop Hop başını salladı:
— “Bibi, uyumak istiyorum ama aklım durmuyor. Gözlerimi kapatınca bile binlerce şey düşünüyorum.”
Bibi kanatlarını yavaşça açtı:
— “Öyleyse zihnini susturmayı öğrenmelisin. Gözlerini kapat, derin nefes al… Şimdi hayal et: Bir nehir var, ve düşüncelerin küçük yapraklar gibi o nehrin üzerinde yüzüyor…”
Hop Hop gözlerini kapattı ama hemen açtı:
— “Aaa! Nehir deyince aklıma geldi, geçen gün su kıyısında harika bir yonca gördüm!”
Bibi gülümsedi:
— “İşte tam da bundan bahsediyorum. Sabır, küçük tavşan, sabır.”

Ertesi gün Hop Hop, Kaplumbağa Tosi’yi ziyaret etti. Tosi, yavaşlığıyla meşhurdu.
— “Uyku, yavaşlamaktan geçer,” dedi Tosi. “Benimle yavaş bir yürüyüş yap, tüm kaslarını gevşet.”
Hop Hop önce sabırla yürüdü ama birkaç dakika sonra,
— “Tosi, biz bu hızla gidersek uyuyana kadar mevsim değişir!” diye mızmızlandı.

Son çare olarak Ayı Bobo geldi aklına. Kış uykusunun ustası Bobo, Hop Hop’a balla tatlandırılmış sıcak süt yaptı.
— “Bunu iç, sonra da şu yumuşak yosun yatağına uzan,” dedi.
Hop Hop içeceği içti, yatağa yattı… ama bu kez de içeceğin tadını düşünmekten uyuyamadı.

Sonunda Hop Hop kendi yöntemini denemeye karar verdi. Akşam olduğunda, ormanın en sessiz köşesine gitti. Gökyüzünde yavaşça beliren yıldızları izledi. Hafif rüzgâr kulaklarını okşuyor, uzaklardan dere sesi geliyordu. Hop Hop derin bir nefes aldı, aklına gelen her düşünceyi bir balona koyduğunu hayal etti. Balonlar gökyüzüne yükselip gözden kayboldu. Göz kapakları ağırlaştı, patileri yana düştü… ve nihayet uykuya daldı.

Ertesi sabah Mırmır onu bulduğunda Hop Hop gülümseyerek,
— “Başardım! Kendi uyku formülümü buldum,” dedi.
— “Nedir?” diye sordu Mırmır.
— “Acele etmeden, sadece dinleyerek uykuya bırakmak.”

O günden sonra Hop Hop, “Uyku Kulübü” kurdu. Sincaplardan kirpilere kadar tüm hayvanlar, uyuyamadıklarında onun yıldızlı gökyüzü seanslarına katıldı. Ve herkes Hop Hop sayesinde, ormanda huzurlu bir uykuya kavuştu.