Tropik adanın üzerinde gece, kadife bir örtü gibi serilmişti. Uzakta okyanus ay ışığında gümüş bir şerit gibi parlıyor, kıyıya çarpan dalgalar hafif bir uğultu çıkarıyordu. Ormanın derinliklerinde ise her şey sessizdi… ya da öyle görünüyordu. Yaprakların arasından gelen hafif titreşim, sanki yerin altındaki bir kalbin atışı gibiydi.

Efe, o gece uyuyamıyordu. Kayıp Volkan’da yaşadıkları, aklından bir an bile çıkmamıştı. Muhafızların önünde kraterin kalbine küreyi atışları, volkanın sessizleşmesi… Her şey bir rüya gibi geliyordu. Ama içinde bir his vardı; o macera henüz bitmemişti.

Mira, abisinin odasına sessizce girdi. Elinde, babalarının defterinin arasında sakladığı bir parşömen vardı.
— “Efe… bak, bunu daha önce hiç fark etmemiştik,” dedi fısıltıyla.
Parşömende, volkanın altında çizilmiş başka tüneller görünüyordu. En derinde ise dev bir siluet: kanatları krater kadar geniş, gözleri alev gibi parlayan bir yaratık. Üzerinde yazıyordu: “Volkanın gerçek kalbi, Lav Ejderhasıdır. Onun uykusu sonsuza dek sürmez.”

O sırada yer hafifçe sarsıldı. Pencerenin ötesinde volkanın tepesinden ince bir duman yükseliyordu. Mira korkuyla sordu:
— “Sence bu… uyanıyor mu?”
Efe ciddi bir şekilde başını salladı:
— “Bunu öğrenmenin tek yolu var. Yola çıkıyoruz.”

Volkanın Derinliklerine

Sabahın ilk ışıklarıyla yola koyuldular. Orman bu kez daha farklı görünüyordu; kuşlar susmuş, yaprakların arasından sıcak buhar yükseliyordu. Yamaçtaki dev kapı hâlâ oradaydı, ama bu kez dokunmadan bile taşlar kendi kendine yana çekildi.

İçerideki tüneller daha önce gördüklerinden farklıydı. Duvarlardaki kristaller kırmızı yerine altın rengine dönmüş, lav nehirleri daha hızlı akmaya başlamıştı. Her adımda sıcaklık artıyordu.

Bir süre sonra tanıdık bir ses duydular. Önlerinde, altın zırhlı muhafızlardan biri bekliyordu.
— “Krallık sizi tanıyor,” dedi derin bir sesle. “Ama bu yol tehlikeli. Uyanış başlarsa, hiçbir canlı kurtulamaz.”
Efe ileri adım attı:
— “Yine de gitmemiz gerekiyor.”
Muhafız başını eğdi ve kenara çekildi.

Lav Ejderhası’nın Uyanışı

Tünelin sonunda devasa bir mağara vardı. Tavandan sarkan lav damlaları, zemine düşmeden buharlaşıyor, kırmızı ışık mağaranın her köşesini titretiyordu. Ortada, lav gölünün içinde dev bir kaya kütlesi yatıyordu. Ama dikkatle bakınca, bu kayanın pullarla kaplı dev bir gövde olduğu anlaşılıyordu.

Ejderhanın göğsü hafifçe inip kalkıyor, her nefes alışında lav gölü kabarıyordu. Gözkapaklarının arasından ince kırmızı çizgiler parlıyordu.

Mira, fısıldayarak sordu:
— “Efe… ya uyanırsa?”
Efe gülümsedi:
— “Bence zaten uyanmak üzere.”

Tam o anda yer sarsıldı. Ejderhanın gözleri aniden açıldı. Mağara, güneşten bile parlak iki alev gözle aydınlandı. Kulakları sağır eden bir kükreme yankılandı. Lav gölü taştı, sıcak dalgalar tünel girişine kadar ulaştı.

Ejderha, derin bir sesle konuştu:
— “Bin yıldır uykudaydım. Kim cesaret edip beni uyandırır?”

Efe korkusunu yutkundu, öne çıktı:
— “Sana zarar vermek için gelmedik. Krallığını korumak istiyoruz.”
Ejderha, başını eğip iki kardeşi inceledi.
— “Krallığı korumak mı? Ateş, sadece yakmak için değil, korumak için de yanar. Eğer sözünüze sadıksanız, şu mührü kraterin en yüksek noktasına götürün. Yoksa bu ada lavla yok olacak.”

Ejderhanın önünden, parlayan lav taşından yapılmış küçük bir disk yükseldi. Efe ve Mira onu alıp, fırtına gibi esen sıcak rüzgârın içinde tırmanmaya başladılar. Tünellerden lav fışkırıyor, taşlar parçalanıyordu.

Kraterin tepesine vardıklarında gökyüzü kıpkırmızı olmuştu. Diskin ortasına ejderhanın gözlerinden çıkan iki alev ışını değdi. Bir patlama oldu; bütün ada sarsıldı, ama lavlar çekildi.

Aşağı baktıklarında, ejderha gökyüzüne doğru kanat çırpıyordu. Kanatlarının her vuruşunda lav nehirleri küçülüyor, toprak yeniden yeşeriyordu. Son bir kükremeyle bulutların arasına karıştı.

Mira, hayranlıkla fısıldadı:
— “Onu bir daha görebilecek miyiz?”
Efe, gülerek pusulayı gösterdi:
— “Bence bu, artık bizim kaderimiz.”

Volkan sessizleşmişti. Ama iki kardeş biliyordu ki, ada onları unutmayacak, Lav Ejderhası da bir gün geri dönecekti.